Sieze & Denise

HET VERHAAL VAN SIEZE, DOOR SIEZE

Vijf dagen per week kwam ik hier voor de dagbesteding. Ik heb twee keer een beroerte gehad: niet aangeboren hersenletsel, zo heet het. Zelf zeg ik altijd dat ik ze niet meer allemaal op een rijtje heb. Dat is voor andere mensen lastiger dan voor mij. Zelf heb ik het de helft van de tijd niet in de gaten. Ik ben nu ruim zeventig jaar. Ik heb 35 jaar bij de technische onderhoudsdienst in een ziekenhuis gewerkt. Toen de arts zei dat ik naar de dagbesteding moest, heb ik meerdere opvangmogelijkheden bezocht. Bij ’t Boerenerf voelde het meteen goed. Uiteindelijk heb ik vanuit de dagbesteding de stap gemaakt om te komen wonen met 24-uurs zorg in nabijheid.

Als ik een slechte dag heb, dan reageert Denise, de verzorgster, daarop. Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ze dan doet. Ze komt even bij me kijken. Ze geeft me een keer een por en vaak klaart mijn humeur dan weer op. Ik vind het prettig dat iedereen mij zo goed kent en dat ze de tijd voor mij nemen en snel door hebben wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Ik vind het leuk hoe Denise en de andere zorgverleners met de cliënten omgaan. Je proeft dat ze snappen wat er met je is. Ze maken grapjes, veel grapjes. En dan maak ik uiteraard grapjes terug. Het leven is al serieus genoeg.

Ik houd van dutjes, dit doe ik dan ook meerdere keren op een dag. Als ik ga zitten en mijn ogen vallen weer eens dicht, verzint Denise vaak iets voor me. We gaan een potje pesten met de kaarten, of een spelletje sjoelen. Zo houdt ze mij scherp en wakker. Pesten is het geliefde spelletje van iedereen. Of Denise wel eens vals speelt? Laten we het daar maar niet over hebben. Ze kan dat namelijk heel goed. Daar gaat het natuurlijk om, dat we elkaar zoveel mogelijk de loef afsteken. Tessa en Martien doen ook vaak mee, ook als ze druk zijn. Daar maken ze tijd voor. Ze zitten ook altijd bij de koffiemomenten en tijdens de warme maaltijd bij ons. Ze kennen iedere bewoner goed en maken regelmatig een praatje. Het voelt heel eigen.

Zelf heb ik altijd beesten gehad. Ik heb thuis nu nog steeds kippen, Japanse krielkippen. Bij ’t Boerenerf hebben we ook veel dieren: ezels, een geit, huiskat, pony’s en paarden en prachtige pauwen die zich elk jaar uitbreiden met jongen. Ja, ik zeg ‘we’, zo voelt het. We hebben het hier niet over ‘van mij’, maar over ‘van ons’. Die krielkippen thuis voelen net zo eigen als de dieren bij ’t Boerenerf.

HET VERHAAL VAN SIEZE, DOOR DENISE

Wat ik hier doe? Nou ja, gewoon, ik let op de mensen. Ik zorg ervoor dat het warm eten op tijd klaar is. Aan het eind van de middag maak ik met de collega’s de afwas schoon, doe ik de toiletten en de vloer. We dekken de tafel voor de maaltijden, ik speel een spelletje, bedenk creatieve activiteiten en betrek zoveel mogelijk cliënten in de dagelijkse dingen. Een rondje op de duo-fiets en het verzorgen van de dieren samen met de cliënten vind het hartstikke leuk.

Geen dag is hetzelfde. Ik heb gewoon iedere dag zin om naar mijn werk te gaan. Het biedt veel afwisseling en het is altijd gezellig. De dagen vliegen voorbij. Mijn functie is van oorsprong helpende zorg en welzijn, daar heb ik de opleiding voor gedaan. Inmiddels heb ik zoveel werkervaring opgedaan binnen ’t Boerenerf dat mijn functie ontzettend breed is geworden. Ik ben hier begonnen met stage lopen en toen ze mij vroegen of ik hier wilde komen helpen heb ik hier ja op gezegd. Ik wil hier nooit meer weg.

Niemand ‘moet’ hier iets. De mensen van de dagbesteding niet en de bewoners ook niet. Het is belangrijk dat het gezellig is, vind ik. Als je zelf gezellig en vrolijk doet, zijn de mensen dat ook. Ik heb nooit een baaldag. Als ik een slechte bui heb, dan laat ik die thuis. Dan ben ik ’s avonds thuis wel chagrijnig, maar niet bij ’t Boerenerf. Hier geniet ik van het reilen en zeilen op de zorgboerderij.

Een favoriete cliënt heb ik niet, iedereen heeft wel iets. Met Sieze klets ik bijvoorbeeld over onze honden. Hij heeft een grote hond, ik heb een Shihtzu, zo’n kleintje. Hij vindt dat geen echte hond, dus daar pest hij me ook mee. Maar ik heb mijn Max, zo heet m’n Shihtzu, wel eens meegenomen naar het werk en toen wilde Sieze hem toch ook knuffelen.

Zei Sieze dat hij het leuk vond hoe ik met hem omga? Wat leuk om te horen. Ik maak inderdaad graag grapjes, ook tegen Sieze. Tijdens het kaartspelletje pesten vind ik leuk om mijn jokers op te sparen, zodat hij in een keer heel veel kaarten moet pakken. Ik vind dat zelf ook grappig. Dat gaat vanzelf, zoals eigenlijk alles hier vanzelf gaat.